به مناسبت درگذشت محمدرضا شجریان
محمدرضا شجریان، خسرو بی بدیل آواز ایران، و به قول فرزندش همایون شجریان “خاک پای مردم ایران” در روز پنجشنبه ۱۷ مهرماه ۱۳۹۹ در بیمارستان جم تهران، بعد از سالها دست و پنجه نرم کردن با بیماری، در سن ۸۰ سالگی به آرامش ابدی پیوست.
موسیقی سنتی، تحت تاثیر حضور او به رفیعترین جایگاه خود در تاریخ موسیقی ایران رسید. آوازه شهرت او از مرزهای ایران و منطقه فراتر رفت و سالها پیش صدای آمریکا او را بعنوان یک از پنجاه صدای تاریخی ماندگار جهان معرفی نمود.
محمدرضا شجریان نه تنها بخاطر هنرش، بلکه بخاطر مرزبندی روشنی که در طول زندگی خود با قدرت حاکمه داشت، و همواره جانب مردم را برگزید، به یکی از معتبرترین شخصیت های اجتماعی معاصر کشور ما تبدیل شد. او از همان آغاز استقرار حکومت اسلامی با دیدگاه ارتجاعی شخص خمینی نسبت به موسیقی و بویژه محدود کردن زنان در این عرصه زاویه پیدا کرد.
در اعتراضات سال ۸۸، پس از «خس و خاشاک نامیدن مردم» توسط احمدی نژاد، از این جنبش حمایت کرد و خود را صدای آنان نامید و گفت: «من صدای این خس و خاشاکم». وی پخش آثارش از صدا و سیمای رژیم اسلامی را ممنوع و در نهایت از این سازمان غیر مردمی شکایت کرد. از آن به بعد صدای او اگرچه در بند حکام بود، ولی بیشتر از همیشه توسط مردم شنیده می شد.
صدای شجریان همیشه با تمام فراز و نشیب ها و حرمانِ مردم، در این سالهای سیاه و دلتنگی، همراه بوده است. “بیداد” او به تصویر کشیدن جنایات دهه شصت بود و تصنیف “تفنگت را زمین بگذار” اعتراض به سرکوب در سال ۱۳۸۸ بود. او با خواندن “همراه شو عزیز” مردم ایران را برای گذر از درد مشترک فراخواند و برای آنان “روز وصل دوستداران یاد باد” را خواند.
محمد رضا شجریان صدای خود را جزئی از فرهنگ کهن ایران زمین میدانست، فرهنگی که پیام آور عشق و صلح و دوستی برای مردم جهان است.
شورای مدیریت گذار، محمدرضا شجریان را یک سرمایه بزرگ انسانی و اجتماعی برای مردم ایران می داند و درگذشت او را به خانواده بزرگ او و مردم ایران تسلیت می گوید. نام نیک و آوازه او بر مرگ پیروز شد و یادش در تاریخ کشور ما زنده و ماندگار خواهد ماند.
دبیرخانه شورای مدیریت گذار
۱۷ مهرماه ۱۳۹۹، ۸ اکتبر ۲۰۲۰
