چهل نفر از زندانیان سیاسی در اعتراض به تبعید تعدادی دیگر از زندانیان سیاسی که سمبل اعتراض و مقاومت هستند، دست به اعتصاب غذا زده‌اند.
آتنا دائمی به لاکان رشت، سپیده قلیان به زندان بوشهر، گلرخ ایرایی به زندان آمل، مریم اکبری‌منفرد به زندان سمنان، اسماعیل عبدی به قزل حصار، کسری نوری به عادل آباد شیراز، نسرین ستوده به قرچک ورامین و سکینه پروانه به زندان قوچان تبعید شده‌اند.
آیا جمهوری اسلامی فقط می‌خواهد با تبعید این زندانیان آن‌ها و خانواده‌هایشان را اذیت کند، یا نقشه‌ایی برای زندانیان دارند؟ چرا این‌همه زندانیان سیاسی مقاوم؟ چرا از تهران دور می‌کنند؟
به اعتقاد من اذیت کردن زندانیان فرض است. جمهوری اسلامی بدون اذیت کردن امورش نمی‌گذرد. اما این موج وسیع پخش و پلا کردن زندانیان سیاسی فعال و شاخص، لابد دلایل دیگری هم دارد.
اپوزیسیون باید چهار چشمی زندان‌ها را بپاید. چون این حکومت هر وقت نقشه شومی برای ایران کشیده، اول از همه زهرش را به زندانی سیاسی ریخته است. یک دلیلش می‌تواند انتخابات باشد.
به ضرس قاطع این چهره‌هایی که تبعید شده‌اند، زیر بار نقشه حکومت برای شرکت در انتخابات نرفته‌اند. ضمن این‌که از حرف‌های خامنه‌ایی که نهیب بستن شبکه‌های اجتماعی را می‌زد معلوم است خیلی از شلوغی احتمالی دور و بر انتخابات می‌ترسند. یک دلیلش می‌تواند مذاکره با آمریکا باشد. محتمل هست که مجبور باشند درِ چند تا زندان را نمایشی به روی نمایندگان سازمان ملل باز کنند.
واضح است افرادی که الان تبعید شده‌اند مزاحمند. ممکن است یک امکان سیاه دیگر هم وجود داشته باشد که باید منتظر شد، جستجو کرد و فهمید چه خبر است. حکومت صد در صد نقشه‌ایی دارد که این‌طوری یک موج تبعید راه انداخته است.
