هم«آموزش به زبان مادری» و هم«آموزشِ زبان مادری»
هر دو می پذیرند که زبان میانجی یعنی فارسی به عنوان زبانی برای ارتباط میان اقوام ایرانی باید آموزش داده شود . در این مسئله اختلافی نیست . و هیچ کدام از این دو به معنی حمایت از تجزیه طلبی یا عدم حمایت از همگرایی قومی در این سرزمین نیست .آنگونه که فاشیست ها سعی در القا آن دارند .
اما دو تفاوت عمده میان این دو هست:
یک .آموزش زبان مادری به صورت بالقوه زبان فارسی را زبان برتر می داند . در نتیجه زبانهای دیگر اقوام ایرانی را به سطحی پایین تر فرو می کاهد و ارزشهای فرهنگی آنها را در سطحی برابر با زبان فارسی نمی پذیرد.در صورتیکه آموزش به زبان مادری می پذیرد که همه زبانهای اقوام ایرانی واجد ارزش فرهنگی برابر هستند .
دو .آموزش زبان مادری ، حمایت از زبان مادری را به اصل ۱۵ قانون اساسی فرو می کاهد .می دانیم که در طول ۴۲ سال گذشته هیچ تلاشی در جهت اجرای چنین اصلی نشده است ، در حالیکه آموزش به زبان مادری از موضع حقوق بشری و آزادیخواهی از زبان مادری به عنوان یک حق بنیادین بشری دفاع می کند .
همه آنها که دل در گرو توسعه و پیشرفت این سرزمین و همدلی و همگرایی قومیت ها ی مختلف آن دارند ، لازم است که از این حق بنیادین دفاع کنند ، چرا که این اتحاد فقط از رهگذر چنین به رسمیت شناختنی بدست می آید. فراموش نکنیم که حکومت های استبدادی تلاش کرده اند با حذف ارزشهای فرهنگی دیگر اقوام ایرانی زمینه اختلاف و عدم اتحاد در راه آزادی را تثبیت کنند.