بیانیه پیمان همکاری به مناسبت آبان خونین ۹۸
در تاریخ هر ملتی روزهایی وجود دارند که آغازگر فصل جدیدی در زندگی اجتماعی مردم آن دیار هستند و در حافظه جمعی ثبت و ماندگار میشوند. آبان خونین ۹۸، نقطه عطفی است در تاریخ مبارزات آزادیخواهانه مردم ایران در گذار از حکومت جمهوری اسلامی. مردم در اعتراضات آبان ۹۸ ، کلیت نظام و شخص علی خامنه‌ای را به چالش کشیدند. این اعتراضات را میتوان مقدمه و بستر انقلاب بزرگ زن- زندگی- آزادی در ۱۴۰۱ دانست.
در نیمه شب ۲۴ آبان شرکت ملی نفت ایران بدون اطلاع رسانی قبلی، طرح سهمیه بندی جدید و افزایش بهای بنزین تا سه برابر را اعلام کرد. از همان شامگاه ۲۴ آبان اعتراضات در شهرهای مختلفی چون مشهد، اهواز، سنندج، جوانرود، سیرجان، شیراز و … شروع شد. مردم ماشین ها را در خیابان های این شهرها متوقف کردند و با شعارهایی چون “دیکتاتور حیا کن، مملکتو رها کن” و یا “پول نفت گم شده، خرج فلسطین شده” خشم خود را نسبت به افزایش قیمت بنزین ابراز کردند. موتور سواران ضد شورش و نیروهای انتظامی حکومت با معترضین درگیر شدند. در روز شنبه ۲۵ آبان اعتراضات در تهران بالا گرفت و مردم اتوبان های پایتخت، مثل همت، کرج و تهران پارس را بستند و موج اعتراضات به بیش از صد شهر کشور سرایت کرد.
علی خامنه‌ای از تصمیم سران قوا مبنی بر افزایش قیمت بنزین حمایت کرد. او اعتراضات را به “اشرار و ضد انقلاب” نسبت داد و از مقام های امنیتی خواست تا اعتراضات را هرچه زودتر خاموش کنند. او عملا فرمان قتل عام معترضین را صادر کرد. حکومت برای انجام این کشتار وحشیانه، ابتدا دسترسی به اینترنت را در سراسر کشور بطور کامل قطع کرد تا در سکوت خبری بتواند نقشه شوم خود را به انجام برساند و در گام بعدی بدون هیچ توجیه قانونی با اعلام “وضعیت اضطراری” تانک ها را در خیابان ها مستقر و از سلاح گرم برای کشتار شهروندان عادی استفاده کرد. آدم کشان حرفه ای حکومت جنایتکار خامنه‌ای در نیزارهای ماهشهر ده ها نفر از مردم این شهر را که در آنجا پناه گرفته بودند، با رگبار سنگین به گلوله بستند که هنوز از تعداد کشته شدگان و ابعاد این جنایت هولناک اطلاع دقیقی در دست نیست.
تعداد کشته شدگان آبان خونین مطابق گزارش خبرگزاری های بین المللی حداقل ۱۵۰۰ نفر و تعداد بازدداشت شدگان نیز حدود ده هزار تن ارزیابی شده است. حکومت این کشتار سازمان یافته را “پیروزی بر اشرار” نامید و با وقاحت تمام از آن دفاع کرد.
اعتراضات آبان خونین در امتداد جنبش دی ماه ۹۶ اتفاق افتاد، جنبشی که اولین رویارویی مستقیم زنان و جوانان ایران با استبداد دینی را به نمایش گذاشت. ریشه اعتراضات آبان خونین بطور اخص بر میگردد به مشکلات دولت روحانی در دو سال آخر ریاست جمهوری او و بن بست های اقتصادی- سیاسی حکومت اسلامی. خروج ترامپ در سال ۹۷ از برجام و تحمیل تحریم های کمرشکن بر جمهوری اسلامی، دولت روحانی را مجبور کرد که برای تامین کسری بودجه، قیمت بنزین را تا سه برابر افزایش دهد.
اعتراضات آبان ۹۸ آغاز مرحله ای است که جامعه ایران از غفلت جمعی خارج میشود و برای اولین بار بعد از انقلاب اسلامی خودش را از شعارهای حاکمیت وجناح های مختلف آن جدا میکند. لازم به یاداوری است که چند ماه قبل از آبان ۹۸ برای اولین بار موضوع استعفای خامنه‌ای در بیانیه “گروه ۱۴ نفر” مطرح شده بود. نتیجه این گسست مردم از حاکمیت را، در شکست حکومت در انتخابات ریاست جمهوری ۱۴۰۰ و از دست دادن پایگاه اجتماعی آن و غلبه گفتمان “نه به جمهوری اسلامی” می بینیم. آبان خونین ۹۸ در واقع پرده برداری روشن و آشکار از چهره جنایتکار حکومت اسلامی نه تنها در داخل کشور، بلکه در سطح جهان نیزبود.
زنان و جوانان ایران در انقلاب ژینا راهی را که در آبان ۹۸ آغاز شده بود، تکمیل کردند و با تعمیق و انباشت آگاهی ناشی از شناخت حکومت جمهوری اسلامی راه خود را به تمامی از آن جدا کردند. حکومت اسلامی امروز فاقد مشروعیت است و مردم ایران همانطور که در جریان جنگ غزه بخوبی نشان دادند، اولویت هایشان با این حکومت کاملا متفاوت است. حکومت اسلامی اولویتش همچنان گسترش تروریسم اسلامی و برپایی یک حکومت اخرالزمانی است و مردم ایران خواهان یک دموکراسی سکولار متعارف در قرن بیست و یکم با تکیه بر حقوق شهروندی و حکومت قانون هستند.
سازمان های عضو پیمان همکاری، ضمن گرامیداشت یاد از دست رفتگان رهرو آزادی در آبان ۹۸ خود را همراه و همدل خانواده های داغدار آنان میدانند و بر این باورند که تنها راه پیروزی و پایین کشیدن این حکومت قرون وسطایی جنایتکار، تکیه بر همبستگی ملی برای نجات ایران است.
سازمان های عضو پیمان همکاری ۲۵ آبان ۱۴۰۲
