باران متّاقی-
ما بعنوان منتقدین روند دهشتبار اجتماعی، سیاسی و طبقاتی، راهی جز اعتلای آگاهی و خودآگاهی جامعه نداریم. رمز و راز چنین ارتقای از بستر تقویت نیروی کار ایران ممکن و موثر است. زیرا هم اکنون چنین نیروی اجتماعی در ایران اکثریت را تشکیل می دهد. اکثریتی از مردم زحمتکش ایران که نه تنها فاقد حداقل های زندگی ست بلکه از هر سو تحت ظلم و ستمی ست که جز نابودی آن چیز دیگری را به ارمغان نیاورده و نمی آورد.
طبق آمارهای رسمی و دولتی مرگ و میر کارگران به حدی ست که غیرقابل تصور است. طوریکه حتی آمار رسمی نشان میدهد عدم امنیت جانی و شغلی کارگران ایران به یک امر گسترده تبدل شده است و هر روز در بخش های گوناگون ساختمان، صنعت و معدن و … ما با فاجعه رو بروئیم.
«حوداث ناشی از کار» از قبیل برق گرفتگی، سوختگی، سقوط از بلندی، برخورد جسم سخت، و … تنها بخشی از مواردی ست که باعث می گردد مرگ و میر کارگران در ایران روند صعودی بخود بگیرد و تلفات ناشی از این روند به خوبی آشکار می کند که امر بازرسی در کارگاه ها و مراکز صنعتی و یا بخش ساختمان و … بیشتر یک شعار دهن پرکن است نه چیزی دیگر.
ما می دانیم که بخش زیادی از فشارهای اقتصادی و بحرانهای ناشی از سیاست های نادرست و منفعت پرستانه حاکمان، به نیروی کار ایران سرشکن میگردد. بنابر این یکی از نتایج وخیم روند فوق عدم امنیت جانی کارگران است.
حال پرسش اصلی این است که چگونه ممکن است امنیت جانی را به مطالبه همگانی مبدل کرد؟ آیا زمینه ذهنی و عینی طرح چنین مطالبه ای مهیا شده است یا خیر؟
به نظر میرسد که باید به این واقعیت دردناک اعتراف کنیم که انباشت مطالبات نیروی کار ایران و تقدم یافتن امنیت شغلی و مقابله با سیاست خصوصی سازی و از طرفی دیگر تقلای جمهوری اسلامی برای جلوگیری و ممانعت از تشکلات مستقل منطقه ای و سراسری وضعیتی را ببار آورده است که مطالبه امنیت جانی نیروی کار ایران به یک امر ثانوی مبدل شده و ما هیچ حرکتی که تاکید به امنیت جانی در حین کار داشته باشد را نمی بینیم. شاید به همین دلیل است که رسانه های دولتی با آسودگی خیال گه گاه صرفا به مرگ و میر نیروی کار و زخمی شدن آنها اشاره ای گذرا می کنند و بس!
براستی برای صیانت از جان و نان نیروی کار ایران چه باید کرد؟ جبهه های سیاسی از جمله شورای مدیریت گذار در این عرصه آیا قادرند که گامی بردارند؟ توان ایجاد فضا و بستری را دارند که بتوانند گفتمانی را تقویت کنند که در آن جان و نان نیروی کار ایران به مسئله مهمی همچون آزادی گره بخورد؟ به تعبیری روشن تر پیوند مطالبات صنفی و سیاسی در ایران چگونه ممکن و میسر است؟ مگر جزء این است که ماهیت و محتوای مطالبات صنفی خود بخشی از امر سیاسی ست؟ مگر مطالبه امنیت جانی و شغلی، دستمزد عادلانه، تشکلات مستقل نیروی کار ایران،نمی تواند بخشی از مانیفست گذار محور باشد؟
