حداقل دستمزد کارگران در سال ۱۳۹۹، یک سوم هزینه سبد معاش

“یک میلیون و هشت‌ صد و سی‌ و پنج هزار و چهار و بیست‌ و هفت تومان” این حداقل دستمزد کارگران ایرانی در سال ۱۳۹۹ براساس مصوبه شورای عالی کار است؛ مصوبه‌ای که اگرچه برخلاف معمول امضای نمایندگان کارگری پای آن نیست، اما مبنای محاسبه حقوق کارگران در تمام یک سال آینده است.

شرایط اقتصادی ایران البته برای همه ناگوار است. رکود ۹ درصدی اقتصاد ایران در سال گذشته عملا نفس تولید را گرفته است، اما در این شرایط سخت، حجم فشار برای همه یکسان نیست. افزایش هزینه تولید و از دست دادن بازار در بدترین حالت به ورشکستگی کارفرمایان منجر می‌شود، اما ماحصل دستمزد پایین و تورم بالا برای کارگر ساده، فقر مطلق و گرسنگی است.

در مصوبه شورای عالی کار حداقل مزد روزانه ۶۱ هزار و ۱۸۱ تومان تعیین شده است. چیزی در حدود ۴ دلار به قیمت روز دلار در بازار آزاد. به عبارتی ساعتی ۵۰ سنت برای کارگری که یک روز هشت ساعت تمام کار می‌کند. این رقم یک بیست و پنجم حداقل دستمزد ساعتی یک کارگر در اونتاریوی کانادا است، اما حداقل دستمزد در ایران صرفا در مقایسه با کشورهای توسعه‌یافته و اقتصادهای پیشرفته ناچیز به نظر نمی‌رسد، بلکه در مقام قیاس با برخی کشورهای فقیر و کمترتوسعه‌یافته نیز کم است.

این در حالی است که به نوشته رسانه‌های عربی تا دو سال پیش حداقل دستمزد ساعتی در لبنان ۲ دلار و ۸۰ سنت، در اردن یک دلار و ۹۰ سنت، در عراق یک دلار و ۳۰ سنت، در الجزایر یک دلار، تونس ۹۵ سنت بوده است.

منبع این آمار گزارشی است که ماه مه ۲۰۱۷، یعنی در بهار ۱۳۹۶ در یک سایت عربی منتشر شده است. آن زمان حداقل دستمزد روزانه کارگر ۳۰ هزار تومان تعیین شده بود، به دلار آن زمان حدود ۹ دلار یا به ازای هر ساعت یک دلار و ۱۰ سنت.