اتاق فکر نیروی امنیتی همواره ایده جدیدی برای سرکوب در آستین سرکوبگران ریزودرشت می‌گذارد!
داستان از آن جایی شروع شد که ۱۴ تیر ۹۹، صد خبرنگار طی بیانیه ای، نسبت به انفعال و ماهیت غیرکارگری انجمن صنفی روزنامه نگاران استان تهران و مواضعش در قبال بی ثباتی قرارداد های کاری، دستمزد های کم و غیرقانونی و اخراج های اخیر اعتراض کردند.
در این بیانیه اعتراضی آمده است: «انجمن صنفی روزنامه نگاران استان تهران، به استناد ترکیب بعضاً کارفرمایی هیئت مدیره، عملکرد و مواضعش در قبال بی ثباتی قرارداد های کاری، دستمزد های کم و غیرقانونی و اخراج ها – بیانیه هایی که جز به «متاسفیم» و «امیدواریم» ختم نشد – از ماهیت کارگری خارج شده است. حتی در آخرین بیانیه این انجمن درباره اخراج روزنامه نگاران، ادبیات «متاسفیم» هم به نوعی در حمایت از کارفرما تغییر کرد. وقتی بدون تشکل و اتحاد صنفی رها شده ایم، دیگر چه نیاز به یک چنین نمایشی است؟ آیا این کج روی بدون انتخابات پُرشبهه هیئت مدیره و رد صلاحیت تعدادی از دلسوزان ممکن بود؟ چیزی که ماهیتاً از آنِ ما نیست، با تابلوی انجمن صنفی کارگری، کارگری نخواهد شد.»
در هفته های اخیر ۱۷ تن از اعضای تحریریه و روابط عمومی جمعیت هلال احمر ایران که فعالیت آن ها ذیل قرارداد با روزنامه شهروند بوده است، اخراج شده اند. هم چنین گفته شده کارفرمای این افراد در یک اقدام غیرقانونی، دستمزد سه ماه نخست سال جاری و عیدی سال گذشته آن ها را نداده و قرارداد آن ها را در ابتدای سال ۹۹ تمدید نکرده است.
پیش تر روزنامه های اعتماد، شرق و خبرگزاری فارس نیز به بهانه فشار اقتصادی ناشی از تحریم ها و شیوع کرونا اقدام به تعدیل نیروهای خود کرده بودند. خبرگزاری ایرنا نیز نه تنها افزایش دستمزد سال ۹۹ را اعمال نکرد بلکه در یک اقدام بی سابقه اقدام به کاهش حقوق خبرنگاران خود در ماه خرداد کرده بود.
علاوه بر مشکلات معیشتی، خبرنگاران با فشارهای حکومتی نیز مواجه اند. میلاد شیراوند، خبرنگار ایرنا، در صفحه توئیتر خود از اعمال فشار بر خبرنگاران نوشته و گفته است: «بعد از تغییر مدیرعامل ایرنا، به تمام خبرنگاران گفته شده که جز مجیز دولت حق ندارند هیچ گونه مطلبی آماده کنند وگرنه…» او در ادامه توئیت خود می گوید: «طی روزهای اخیر تیترها و صفحات ایرنا عین پاد (سایت دولت) شده است.»
به گزارش روزنامه نگاران مستقل ایران در دی ماه ۱۳۹۸، تعدادی از روزنامه نگاران به دلیل اظهارنظر در صفحات مجازی خود درباره حوادث آبان ماه از سوی رسانه متبوعشان و اغلب با دستور نهادهای امنیتی تهدید شده بودند.
در پی این اعتراض ها، انجمن صنفی روزنامه نگاران استان تهران در پی عضوگیری خبرنگاران مستقل برآمده است. ایده عضوگیری خبرنگاران مستقل به طور غیرمستقیم و از طریق حلقه نزدیکان عباس عبدی و دوستانش در هیئت مدیره انجمن صنفی روزنامه نگاران استان تهران مطرح شد. ابتدا با به چالش کشیدن امضاکنندگان متن فوق به دلیل عضو نبودن آن ها در انجمن صنفی روزنامه نگاران استان تهران، این افراد را صاحب حق اعتراض ندانست. سپس با انتشار یادداشت هایی در روزنامه اعتماد این ایده را تقویت کردند که تنها مسیر تغییر از درون ساختار فعلی و دولت ساخته انجمن صنفی روزنامه نگاران استان تهران است.
حالا روزنامه نگاران مستقل ایران با انتشار متنی اعلام کردند به ساختار انجمن صنفی روزنامه‌نگاران استان تهران تن نخواهند داد. در بخشی از این متن آمده است: «آنان که مخالف اتحاد و تشکل‌یابی مستقل خبرنگاران هستند، بعد از انتشار نامه اعتراضی صد خبرنگار نسبت به انفعال و ماهیت غیرکارگری انجمن صنفی روزنامه‌نگاران استان تهران، به دنبال مجاب کردن خبرنگاران برای عضویت در انجمن هستند تا بار دیگر در پروسه فرسایشی که یکبار در زمان تأسیس انجمن کنونی نیز تکرار شده، فکر تشکل‌یابی مستقل را از ذهن خبرنگاران دور کنند.»
سرکوب روزنامه نگاران، دربند کشیدن آن‌ها، اخراج و کنترل‌های امنیتی در جمهوری اسلامی تازگی ندارد. به گفته کانال تلگرامی روزنامه‌نگاران مستقل ایران، «پیش‌تر و در اواسط دهه ۸۰ و پس از توقیف گسترده رسانه‌ها به دستور دادستان وقت تهران در رابطه با قتل‌های زنجیره‌ای، وزارت اطلاعات با تهدید گسترده روزنامه‌نگاران، ایجاد رعب و وحشت، طرد و خانه‌نشینی آن‌ها از طریق اعمال‌نفوذ و انحصاری کردن رسانه‌ها، زمینه‌ساز مهاجرت اجباری برخی روزنامه‌نگاران شد. گویی اتاق فکر نیروی امنیتی، همواره ایده تازه‌ای برای سرکوب در آستین سرکوبگران ریزودرشت می‌گذارد!»
