حکومت زمانی به تاراج ثروت ملی و ملت خود دست می زند که نفس هایش به شماره افتاده باشد
کیا حمیدی
طی هفته اخیر حسن روحانی و دیگر اعضای دولت در اظهارات خود خبر از گشایش هایی دادند که هنوز برای مردم مبهم است و جامعه هر بار که چنین خبرهایی را می شنود نگران تر از قبل می شود. چرا که هر بار حرف از تحول و گشایش پیش می آید، حکومت از جیب و سهم ملت و از منافع ملی می کاهد و بر رفاه و تامین بودجه های مدنظرش اضافه می کند.
در همین رابطه محمود واعظی رئیس دفتر حسن روحانی روز پنجشنبه گفت: “با علامت هایی که از کشورهای اروپایی، آسیایی و دیگران دریافت می کنیم این است که روزهای پایانی تحریم است. علایمی که ما داریم این است که روزهای آینده یا ماه های آینده، ماه هایی است که وضعیت به مراتب بهتر خواهد شد”.
حسن روحانی نیز روز چهارشنبه گفته بود: “در هفته آینده جلسه ای خواهیم داشت و اگر به نتیجه برسد و اگر رهبری موافقت بفرمایند و ما اعلام کنیم، یک گشایش اقتصادی در کشور به وجود خواهد آمد… دست دولت بی تردید باز خواهد شد.”
همچنین حسام الدین آشنا مشاور حسن روحانی هم با انتشار دوییتی از نزدیک شدن به تغییرات مثبت اقتصادی خبر داده بود. او نوشت: “پیشنهاد: قبل از هر تصمیم اقتصادی شخصی یک هفته صبر کنید.”
از بطن این سه واکنش مقامات حکومت جمهوری اسلامی دو برداشت می شود که به اختصار به آن می پردازم:
۱- در مورد اظهارات حسن روحانی که گشایش اقتصادی را به موافقت علی خامنه ای منوط کرده است، گفته می شود که احتمالا دولت به دنبال برداشت از ثروت نامعلوم بیت رهبری و صندوق ذخیره ارزی است. اما این مسئله با توجه به موارد قبلی نمی توان زیاد مورد تایید قرار داد. چرا که همواره درخواست برداشت از ذخایر ارزی و ثروت رهبر ایران به صورت خصوصی از سوی دولت مطرح می شود و درصورت پذیرش آن از سوی خامنه ای روند تصویبش در مجلس انجام می شود.
لذا این احتمال وجود دارد که “موافقت رهبری ” مد نظر روحانی در تایید واگذاری بخشی از منابع و ثروت ملی و یا پذیرش مفاد یک قرار داد و یا توافقنامه خارجی باشد که نزدیک ترین حدس آن مربوط به قراردادهای چین و روسیه است. وگرنه برداشت از صندوق ذخیره ارزی به طور معمول نه آنقدر ذوق زدگی دارد و نه از سوی خامنه ای مورد قبول واقع می شود که مبلغ چشمگیری از آن برداشته شود، چرا که آن را پشتوانه حضور خود و نیروهای نظامی در داخل و خارج از کشور می داند.
۲- اما اظهارات مقامات دولتی و مشاورین رده پایین تر که در حد مسائل اجرایی قدرت اظهار نظر دارند، بیانگر این موضوع است که دولت یا با تکرار سناریوی قدیمی خود در بازار طلا و دلار و بورس قصد ورود یکباره دارد و می خواهد سرمایه های جمع شده حول بازار را با ریزش قیمت ها به نفع خود مصادره کند و یا قرار است دارایی های بیت المال را تحت عنوان واگذاری، با قیمت چند برابر به خود مردم بفروشد و در چرخه ای باطل مجدد مدیریت آن را برعهده بگیرد.
همچنین این احتمال وجود دارد که با اعلام رسمی یک توافقنامه و یا قرارداد خارجی ، واکنش های روانی و اقتصادی در بازار سرمایه به وجود آید و دولت از این کنش روانی سود ببرد.
چرا که تاکنون هیچ نشانه ای از کشورهای اروپایی و متحدین آمریکا، در راستای کاهش تحریم ها و یا همکاری اقتصادی با ایران دیده نشده و اتفاقاً موضع گیری های آمریکا در سازمان ملل علیه تهران شدیدتر و محدودیت های همکاری غرب با ایران افزایش یافته است.
لذا تنها تحولی که می تواند در حوزه اقتصادی ایران رخ دهد حول تفاهم با روسیه و چین خواهد بود که این رویه همچون گذشته با نادیده گرفتن منافع ملی و باج دادن به این کشورها همراه بوده و سفره مردم کوچک تر کرده تا بر عمر کوتاه رژیم و رهبرشان بیفزاید.
هرچند که چنین رویکردهایی تلخ و زجر آور است، اما باید به این نکته توجه داشت که یک حکومت زمانی به تاراج ثروت ملی و ملت خود دست می زند که نفس هایش به شماره افتاده باشد و بخواهد خود را برای یک روز بیشتر سرپا نگه دارد.
در همین زمینه و از همین نویسنده: شاه بیت صحبت های اخیر خامنه ای: جبران خسارات با مردم، چپاول ثروت ملی با ما
*مقالات و دیدگاه های مندرج در سایت شورای مدیریت گذار نظر نویسندگان آن است. شورای مدیریت گذار دیدگاه ها و مواضع خود را از طریق اعلامیه ها و اسناد خود منتشر می کند.
