دشمن ملک و ملت را باید در چند عرصه و جبهه محاصره کرد تا به سردرگمی دچار گردد و نیروهای سرکوب گرش نتوانند خیزش را سرکوب کنند.
رضا شیرازی
در یادداشت های پیشین از برش های گوناگون به فراز و فرود و دست‌آوردهای ماندگار قیام آبانماه اشاره کردیم و حال بعد از گذشته یک سال از آن سرفصل روشن شده است که؛ حکومت آخوندی با هر خیزش و رویشی یک گام به سقوط نزدیک و نزدیک تر می شود، بطوری‌که گذر از جمهوری اسلامی به امری حتمی و قطعی مبدل شده است و حال پرسش این است که در خیزش و قیام پیش رو می توانیم از تجارب آبانماه بطور بهینه استفاده کنیم یا خیر؟ برای درک بهتر پرسش فوق خردمندانه ست که به چند مسئله تاکید کرد؛
یکم – بدیل جمهوری اسلامی از نظر سیاسی به رشد همه جانبه جنبش اجتماعی در داخل مرتبط است و از طرفی خیزشی گسترده تر از دی و آبان که بتواند منجر به گذر از جمهوری اسلامی شود نیازمند وحدت ملی ست. وحدتی که در آن از یکسو حمایت گسترده نهادهای مدنی، اعتصابات منطقه ای پیاپی معلمان و کارگران و پرستاران و بازنشستگان و از طرفی دیگر به گرایش لایه های میانی طبقه متوسط به گذر از جمهوری اسلامی و همچنین به حمایت بخش هائی از بدنه نظامی از خیزش سراسری در ایران پیوند دارد.
دوم – تسخیر خیابان بدون اعتصابات و نافرمانی مدنی گسترده، بدون زمین گیر کردن نیروهای نظامی با مسدود کردن جاده ها، عمومی کردن شعار آزادی زندانیان سیاسی و عقیدتی بدون هماهنگی و اتحاد بخش اعظم مخالفین جمهوری اسلامی در داخل و خارج از کشور ناممکن به نظر میرسد. بنابر این همزمانی موارد فوق امکانی فراهم خواهد ساخت که حکومت کاملا از هم فرو بپاشد.
سوم – تجربه چند جنبش و خیزش – هجده تیر، جنبش هشتادوهشت، خیزش دی و قیام آبان – به خوبی به ما آموخته است که گذر از جمهوری اسلامی نیازمند وحدت ملی همه آحاد ملت، تقویت همبستگی اجتماعی و رسیدن به یک چشم انداز سیاسی کاملا روشن است که امید به از میان برداشتن استبداد دینی خمیرمایه اصلی آن است . در همین رابطه همه تلاش ها و کوشش ها همه دغدغه ها و حساسیت ها را می توان معطوف به همگرائی در راستای تقویت جنبش پیشرو و نهادهای مدنی کرد. در همین چهارچوب است که می توان از نقش بی بدیل نیروهای اجتماعی، فعالین مدنی و صنفی در ایران سخن گفت و بدان اصرار کرد.
چهارم – در تدارک و گسترده کردن خیزش آتی از هم اکنون، باید دست بکار شد و از برنامه های روشن سیاسی و اقتصادی پسا جمهوری اسلامی سخن گفت و راه کارهای واقعی و عملی برای به زانو درآوردن نیروهای سرکوب گر را مورد ارزیابی قرار داد و از تجربه واقعی مسدود کردن راه ها و جاده ها جهت جلوگیری از نقل و انتقال برای سرکوب خیزش از قیام آبان آموخت و در پی دایر کردن زمینه های صندوق های حمایت از اعتصاب کنندگان بود و در صورت لزوم راه کارهای محاصره مراکز سپاه و بسیج را ترویج کرد و هراس در میان مزدوران جمهوری اسلامی را صدچندان نمود.
در پایان می توان افزود که دشمن ملک و ملت را باید در چند عرصه و جبهه محاصره کرد تا به سردرگمی دچار گردد و نیروهای سرکوب گرش نتوانند خیزش را سرکوب کنند. که یکی از این موارد تشکیل جبهه نهادهای مدنی در داخل و ائتلاف گسترده سیاسی در خارج از کشور است.
