در پیمایشی که نظر والدین را در این باره جویا شده‌اند بیش از پنجاه درصد والدین گفتند که این آموزش باید در مدرسه داده شود،
فاطمه موسوی ویایه، جامعه‌شناس
بخشی از سیاست جنسی جمهوری اسلامی کاهش تحریکات در فضای عمومی است و بنا بر همین اصل، هیچ آموزش رسمی در نهاد مدرسه وجود ندارد، آموزش سلبی تربیت جنسی وجود دارد، یعنی به طور ضمنی و از اشاره‌های کوتاه و جسته گریخته بین مطالب دیگر، واقعیت میل جنسی را به عنوان امری ناپسند و تهدیدآمیز که باید به شدت مهار شود معرفی می‌کند. حتی در دانشگاه که مواد درسی برای افراد بزرگسال تدریس میشود، محتوای کتاب‌هایی چون دانش خانواده و آیین زندگی بیشتر بر بعد حقوقی و دینی و اخلاقی تاکید می‌کند و به مسائل اصلی درباره فیزیولو‌ژی، تولیدمثل و بهداشت جنسی به حد کافی پرداخته نشده است.
بنا بر تعریف یونسکو تربیت جنسی شامل افزایش فهم و دانش (اطلاعات و معلومات درباره جنسیت و مسائل جنسی) و بعد روشن گرداندن احساسات (طبیعی دانستن احساسات بدون احساس شرم و گناه یا وقاحت برای اثبات خود)، به دست آوردن ارزش‌ها و نگرش‌های درست، پرورش مهارت‌های ارتباطی و دوری از رفتارهای پرخطر است. چنین آموزشی در مدارس و حتی دانشگاه ما وجود ندارد و انتظار می‌رود تربیت جنسی کودک توسط والدین انجام شود. دولت انتظار دارد آن‌ّها به بچه زیر پنج سال اصول خودمراقبتی را بگویند و بعدا که به بلوغ رسید درمورد تغییرات بلوغ با او صحبت کنند و در مورد شیوه درست رفتار با جنس مخالف آموزشش بدهند ولی حقیقت این است که در خانواده‌های ایرانی شهری چنین اتفاقی نمی‌افتد.
دکتر بلندهمتان سال ۱۳۹۳ تحقیقی انجام دادند که تجربه زیسته والدین از آموزش جنسی را بررسی کنند، نتایج نشان داد که اکثریت والدین ناآگاه هستند و اصلا نمی‌دانند چه چیزی آموزش بدهند. دوما اینکه از نظر عاطفی دلهره دارند که چطور با بچه حرف بزنند که بفهمد و مجادله نکند و حرمت‌های بین والدین و فرزندان حفظ شود. به دلیل این ناآگاهی و درگیری عاطفی، والدین بالکل آموزش را رها می‌کنند تا زمانی که اتفاقی می‌افتد و ناچار به واکنش اقتضايي می شوند. مثلا چند مادر مراجعه کردند که دختر ما دوست پسر دارد حالا چه کار کنیم؟ بعد که محقق پرسیده بود شما چه واکنشی نشان دادید گفتند نمی‌دانستیم چه کار کنیم، فقط گفته‌ایم اگر پدرت بفهمد میکشتت، بیشتر احتیاط کن. نهایت آموزش اشان این بوده. یا موردی که ناراحت کننده بود، پدری که در کامپیوتر پسر نوجوانش فایل حاوی فیلم‌های پورنوگرافی کشف می‌کند و چند روزی فکرش گرفتار بوده که الان به او چه بگویم؟ چه جوری برایش توضیح بدهم که اینها غیرواقعی هستند؟ نادرست هستند؟ برای تو ضرر دارد؟ و آخر هم به این نتیجه می‌رسد که به روی خودش نیاورد.
نکته دیگر اینکه اصلا چرا گمان می کنیم والدین آگاهی و اطلاعات لازم زیست جنسی سالم را دارند؟ یکی از دوستان در مورد ایدز کار کرده بود متوجه شده بود تعدادی از زنان محجبه و مومنه به ایدز مبتلا شده بودند، به دلیل ابتلای شوهر به ایدز. مرد متشرع زنی را صیغه کرده بود و حالا ناراحت بود که من صیغه کرده بودم و کارم شرعی بوده چرا ایدز گرفتم؟ یعنی این مردان بزرگسال درکی از رفتار پرخطر جنسی و لوازم پیشگیری نداشتند.
حالا دولت انتظار دارد این والدین ناآگاه و غیرعلاقمند کار آموزش جنسی کودکان را انجام دهند. در حالی که خود والدین این وظیفه را نمی‌خواهند. در پیمایشی که نظر والدین را در این باره جویا شده‌اند بیش از پنجاه درصد والدین گفتند که این آموزش باید در مدرسه داده شود، وقتی درس زیست شناسی یاد می‌دهید بخش بلوغ جسمی را هم کامل توضیح بدهید، وقتی درس‌های اجتماعی درباره شیوه رفتار با معلم، والدین و دوستان را آموزش می‌دهید، آداب اجتماعی گفتگو و رفتار با جنس مخالف را هم بگویید. من والد نمی‌دانم متناسب با سن بچه چه اطلاعاتی باید داده شود که حساس و کنجکاوش نکند و بدتر پیگیر نشود. از چه ادبیاتی استفاده کنم که تاثیر بدی نداشته باشد، مدرسه که کارشناس علوم تربیتی و روانشناس و … دارد باید آموزش بدهد.
@PersianPolitics
