فارین افرز: همانگونه که جو بایدن مسیر سیاست جدید ایالات متحده در قبال ایران را تعیین می کند، می بایست که مسئله حقوق بشر را نیز در مرکز برنامه های آمریکا قرار دهد. در زمان رئیس جمهور پیشین دونالد ترامپ، ایالات متحده گاهی از نقض حقوق بشر در ایران ابراز نگرانی می کرد، اما چنین ابراز نگرانی هایی چیزی بیش از یک مزاحمت سیاسی تلقی نمی شد و از این رو بی تأثیر بود. دیپلمات ها و کشورهای اروپایی نیز در مورد این مسئله سکوت کرده اند، دلیل این امر نیز شاید خروج آمریکا از توافق هسته ای ۲۰۱۵ باشد که سبب تغییر تمرکز آنان شد. دولت جدید واشنگتن این فرصت و ضرورت را دارد که به وضعیت نابسامان حقوق بشر در ایران توجه کند. و البته این امر با چندین حوزه مورد توجه استراتژیک نیز ارتباط تنگاتنگی دارد.
چهار سال گذشته برای حقوق بشر ایران روزها و شب های تاریکی بود. نارضایتی جامعه از بدتر شدن اوضاع اقتصادی بالا گرفت و ادامه سرکوب در نوامبر ۲۰۱۹ به جدی ترین اعتراضاتی که این کشور طی دهه ها به خود دیده است، منجر شد. برای درهم شکستن این اعتراضات، نیروهای امنیتی از خشونت های بی رویه و مرگبار استفاده کردند. قوه قضاییه ایران همچنین پس از محاکمات ناعادلانه، برای وکلا و فعالان حقوق بشر به طور فزاینده ای مجازات زندان و برای معترضین و مخالفان احکام اعدام صادر کرده است.
با این وجود همه اینها جهان همچنان بر روی پرونده هسته ای با این کشور متمرکز مانده است و آن را به عنوان مهمترین مسئله برای حل و فصل با ایران در برابر خود می بیند. این دیدگاه سبب شده است نگرانی ها و معضلات حقوق بشر و سایر نگرانی های امنیتی – از جمله گسترش سلاح های هسته ای – فراموش شود و پنهان بماند. اما این روند و نگاه می بایست تغییر کند. در واقع، ایالات متحده با قرار دادن حقوق بشر به عنوان هسته مرکزی در سیاست خارجی خود، می تواند به طور موثرتری به منافع کلیدی استراتژیک خود در مورد ایران – گسترش سلاح های هسته ای، تولید موشک، درگیری های منطقه ای، تروریسم و بازارهای نفت – بپردازد.
محافظت از حقوق و آزادی های اساسی مدنی و حکمرانی خوب به نوبه خود موجب ثبات داخلی می شود. به عنوان مثال، فقط با آزادی بیان و حاکمیت قانون می توان مسئولان و مدیران را پاسخگو کرد. بدون پاسخگویی، ثباتی در کار نیست. تاریخ اخیر ایران رابطه بین ضعف در حاکمیت و ناآرامی ها و آشوب را به خوبی نشان داده است.
معترضان و کسانی که در نوامبر ۲۰۱۹ در خیابانهای شهرهای ایران دیده شدند، آشکارا در واکنش به سوء مدیریت و بی عدالتی های رژیم حاکم این کار را کردند و به خیابان ها ریختند. رژیم با خشونت شدید این اعتراضات را در هم کوبید. نیروهای امنیتی با شلیک گلوله های مستقیم به جمعیت، غیر نظامیان غیر مسلح را کشتند. تنها در طی چند روز صدها نفر را کشته و هزاران نفر را دستگیر کردند.
در آن سو ،برخی از سیاست مداران ایالات متحده از چشم انداز یک ایران بی ثبات استقبال کرده اند. اما اگر ایران به هرج و مرج کشیده شود، محتمل ترین نتیجه آن، آشفتگی بیشتر در سراسر خاورمیانه خواهد بود. آنچه به وضوح می دانیم ارتباط مستقیم ثبات داخلی با ثبات منطقه ای ست.
در سراسر منطقه، کشورهای ضعیف و شکست خورده به بازیگران فرعی و مخرب بدل شده اند و به جنبش های فراملی و رادیکال و درگیری ها دامن زده اند. آشوب داخلی و ناپایداری داخلی در ایران می تواند منجر به تکه تکه شدن در امتداد خطوط قومی، مذهبی و عقیدتی و درگیری داخلی بین المللی شود. نتیجه این امر می تواند درهای جنگ نیابتی را در میان رقبای منطقه ای باز کند و درگیری های بزرگ تر را در منطقه شکل دهد. نمایی که پیش روی ماست به ما می گوید با شدت گرفتن انگیزه بازیکنان مختلف برای ایجاد هرج و مرج، همه درگیری های کشورهای اطراف، به ویژه در عراق، لبنان، سوریه و یمن که ایران نیز مدتی ست در آن غرق شده است، تشدید خواهد شد.
جنگ و درگیری بالا خواهد گرفت و افزایش درگیری های منطقه ای بسیاری از منافع امنیتی را در معرض خطر قرار می دهد. سلاح ها به سرعت تکثیر می شوند. پناهندگان به آنسوی مرزها هجوم می برند و اثرات بی ثبات کننده ای را نه تنها در منطقه بلکه در اتحادیه اروپا نیز ایجاد می کنند. رادیکالیسم که به تروریسم بین المللی دامن زده است، روح تازه ای خواهد یافت و دوباره قدرتمند پدیدار خواهد شد. بازارهای نفت مختل می شوند آنهم در روزگاری که اقتصادهای جهان به دلیل کرونا آسیب دیده اند.
به زبان ساده، صلح و امنیت در سطح یک کشور از صلح و امنیت در سطح منطقه جدا نیست و هر دو این عوامل به دفاع از حقوق بشر بستگی دارند. آزادی های اساسی مدنی و سیاسی، بازتابی از قانون است. اینها پایه و اساس دولت ها در داخل و شکل دهنده جامعه بین المللی ست…
http://alllinks.blogfa.com/
