به نام آنکه جان را فکرت آموخت
دیر زمانیست که کیفیت نازل تعلیم و تربیت در کشور، ناکارآمدی مدرسه به عنوان یک سیستم فاقد استقلال نهادی، غیر اثر بخش بودن آموزش های مدرسه ای در تربیت شهروندان مسئول و کنشگر، خنثی بودن و گاهی منفی بودن نقش مدرسه در تربیت اخلاقی کودکان و نوجوانان، ناکارآمدی دانشگاه فرهنگیان و برنامه های تربیت معلم در تربیت معلمان دلسوز و دارای ایده های نوآورانه تربیتی، باز تولید فاصله طبقاتی و نظام ناعادلانه اجتماعی توسط مدارس و نارضایتی تعداد کثیری از خانواده ها از خدمات این نهاد، در کانون توجه اندیشه ورزان و فرهیختگان به نام و گمنام کشور قرار گرفته است. نگرانی ها برای آینده فرزندان این مرز و بوم از حد گذشته و به دلیل مسدود بودن مسیر گفت و گو میان اندیشه ورزان دغدغه مندی که شاهد خرابی های به بار نشسته این نهاد ناکارآمد هستند با تصمیم سازان صاحب منصب در دستگاه حاکمیت، داد خواهی ها تا کنون راه به جایی نبرده است.
در حالی که خانواده ها و متخصصان تعلیم و تربیت، به دلیل نقض آشکار اصول مربوط به تعلیم و تربیت در قانون اساسی، به خصوص اصل سی قانون اساسی که تامین تعلیم و تربیت رایگان برای همه کودکان سرزمین مان ایران را وظیفه دولت می داند، هم در نقش شاکی و هم در نقش مدعی العموم، سال هاست در حال طرح مطالبات گسترده با دولت هستند ؛ متاسفانه در این برهه از زمان نه تنها هیچ پاسخی از هیچ کدام از نهادهای ذیربط دریافت نکردند، بلکه با تصمیم ستادی جدیدی مبنی بر جذب بیست و پنج هزار روحانی-معلم در وزارت آموزش و پرورش مواجه شدند.
پرسش کانونی که در اینجا و اکنون از جانب معلمان، فعالان و متخصصان حوزه تعلیم و ترییت و جامعه شناسان به عنوان دلسوزان و دغدغه مندان مساله تربیت مطرح است این است که این تصمیم در راستای پاسخ گویی به کدامیک از مطالبات مردمی و حل کدام یک از مشکلات ساختاری نهاد تعلیم و تربیت اتخاذ شده است؟
آقای وزیر !
شما به عنوان مقام مسئول یک وزارت خانه وزین، که نبض حیات و ممات یک ملت و فرهنگ و تمدن یک کشور در آن می تپد بر مبنای کدام پژوهش علمی و بررسی های میدانی به این نتیجه رسیدید که “بحران تربیت” در کشور با ورود طلاب و روحانیون در حوزه تعلیم و تربیت عمومی، مرتفع خواهد شد؟
با اینکه مساله تربیت معلم، سال هاست در کشمکش ها و تعارضهای بین وزارت خانه های علوم و وزارت خانه تحت مسئولیت شما، تبدیل به یک بحران جدی شده است؛ چرا به جای اهتمام به حل این بحران و دادن اعتبار و ارزش به معلمان، در صدد جذب نیروهای موازی و بدیل هستید؟
آیا روحانیون مجهز به دانش تعلیم و تربیت به عنوان یک دانش رسمی و علمی و مهارت ها و شایستگی های معلمی هستند؟ اگر برنامه ای برای تجهیز این قشر به منظور ورود در مدارس دارید چرا همین تلاش و انرژی و هزینه را صرف تجهیز هر چه بیشتر معلمان به توانمندی ها و شایستگی های لازم برای حرفه معلمی نمی کنید؟
آیا به نظر شما این موازی کاری به نفع تعلیم و تربیت کشور است؟
آقای وزیر !
ما و شما و همه ملت بی شک در یک امر واحد اشتراک نظر داریم. همه دوست داریم فرزندانمان از تعلیم و تربیت خوب بهره مند شوند. هم وطن بودن یعنی اشتراک در منافع و مخاطرات ملی. خطری که از بی تدبیری در تولیت نهاد رسمی تعلیم و تربیت، دامن ما و فرزندانمان را گرفته، آثارش تا نسلها قابل زدودن نخواهد بود. خاطرات تلخ و غیر تربیتی زنگ های پرورشی، در حافظه ملت ماندگار شده است. اقدامی که محصول یک بی تدبیری تربیتی ولی با شعار زیبای فرهنگ سازی دینی در محیط مدارس بود و نیاز به تکرار ندارد و همه می دانیم که چگونه گفتمان دینی را در دل گفتمان تربیتی لوث کرد و بسیار باعث تاسف و تعجب است که هنوز کسی از همکاران ستادی شما بابت آن طرح شکست خورده از ملت عذرخواهی نکرده است.
ساعت هایی که فرزندانمان در مدارس می توانستند لذت و طعم شیرین یادگیری را بچشند، به دلیل القاء تفکرات ایدئولوژیک و ایجاد مقاومت های ناشی از هژمونیک شدن گفتمان مدرسه ای، از دین بری شدند و کسی مسئولیت این اقدام را به عهده نگرفت و در جبران مافات نکوشید و اکنون شما در حال تکرار همان خطای راهبردی تاریخی با شکل و شمایل جدید هستید؟
آیا شما می دانید گفتمان مدرسه ای با گفتمان حوزوی علیرغم داشتن اشتراک در برخی اهداف، به دلیل داشتن سازو کارهای متفاوت نهادی و راهبردهای تربیتی متفاوت، قابلیت تلفیق با یکدیگر را ندارند؟
آیا شما می دانید که ورود طلاب در مدارس، فضای تعلیم و تربیت را تبدیل به صحنه تنازع قدرت خواهد کرد؟ معلمها که در این اقلیم حق آب و گل دارند، به حرمت سال هایی که خاک کلاس و گچ و تخته خورده اند، به طلاب به چشم “آن دیگری” های در اقلیت مانده خواهند نگریست و عرصه را به آنان تنگ خواهند کرد و طلاب نیز چون متصل به نهاد قدرت و حاکمیت هستند، معلمها را با چوب ” آن دیگری” های ضعیف و منفصل از قدرت خواهند راند و در نهایت فرزندانمان و همان ارزش و اخلاقی که سنگ آن را به سینه می زنیم و برای نجاتش از حوزه علمیه طلب مدد رسانی داریم، قربانیان عرصه این تنازع خواهند شد.
آیا شما می دانید با این کار بیش از پیش، استقلال نهادی تعلیم و تربیت رسمی کشور را مخدوش خواهید کرد؟ نهادی که به لحاظ ماهیت باید مردمی ترین نهاد باشد، با اتصال بیش از پیشش به نهاد قدرت و حاکمیت، وجهه مردمی خود را از دست خواهد داد و همین امر باعث مقاومت هر چه بیشتر دانش آموزان و خانواده ها در مقابل ارزشهای رسمی و اخلاقی مورد تایید حاکمیت خواهد شد و در نهایت همین اندک اعتبار باقی مانده برای مدارس، قربانی یک تصمیم سیاسی خواهد شد که هیچ تجانسی با اندیشه های متعالی تربیتی ندارد.
اسامی امضا کنندگان به ترتیب الفبا :
1- احمدی، سوسن
2- اشرفی زاده، فاطمه سادات
3- اعظمی، بهارک
4- اکبرزاده، فهیمه
5- افشار سمیرمی، علی
6- افراسیابی ، عبدالله
7- امامی، مینو
8- امن زاده، اسماعیل
9- امیری، مراد
10- امیری، معصومه
11- ایازی روزبهانی، فریبا
12- باباپور واجاری، مریم
13 – بابازاده بهناز
14- باقری، مژگان
15- پرورش، رضوان
16- پورآقا، مریم
17- پورسلیمان، علی
18- توکلی، فاطمه
19- جلالی، غفار
20 – حاتمی، عباس
21- حبیبی، مزبان
21- حق شناس، علی
23 – حیدری ورجانی، محمد
24- خسروبیگی، علی اکبر
25 – خسروی، عبدالرضا
26- دیبا واجاری، مریم
27 – دوست افزون ، محمد
28- رحمانی، فاطمه
29- رستمی، کاوه
30- رضایی مجاز، آرزو
31- رمضان زاده، حسین
32- رمضان زاده، یعقوب
33- رنجبر، وحید
34- زارع، آزاده
35- سلطانی، سحر
36- شبانی، احمد
37- شعبان زاده گل سفیدی، معصومه
38- شمس، جلیل
39 – شهسوارزاده ، سعید
40 – غلامرضا، شمسی
41- شوشتری، اکرم
42 – شهید اول، نفیسه
43 – شیخ یوسفی، عاطفه
44- شیوایی اسکویی، علیرضا
45 – عبداللهی، شهداد
46- عظمت مدار فرد، فاطمه
47 – عظیمی، سید هادی
48- علی تقویان، ناصرالدین
49- علی نصیری، حمزه
50 – غیاث آبادی فراهانی، علی
51- کارگری، نرگس
52- کاشفی، علیرضا
53- کاظمی، اردشیر
54- کرد، مژگان
55- کشاورزیان، صادق
56- گلین مقدم، خدیجه
57- فاتحی فر، منوچهر
58 – فاضلی، نعمت الله
59- فیضی، حسن
60 – قاسم پور، رضا
61- قائدی، بتول
62- قاعدی، یحیی
63- محمدی، داود
64 – مسیح پور، شکرالله
65- مطهری، اردشیر
66- مقصودی، مجتبی
67 – میرزانیا، حسین
68- هاشمی سنجانی، علیرضا
69- یوسفی، شیرین
