نظام هرچه زمان بیشتری را صرف فساد و ظلم به ملت کند، با برخورد شدیدتری از سوی ملت مواجه خواهد شد.
بیش از چهار دهه از عمر رژیم ج.ا می گذرد و «ریاکاری و تبعیض» به عنوان دو اصل زمام داری این حکومت قرار داشته است. حکومتی که خود را “انقلاب مستضعفان” می نامید، امروز تبدیل به “حکومت اشراف” شده است. البته این اشرافیت صرفاً در حول سفره انقلاب شکل گرفته و با دور شدن از این سفره فساد، وضعیت افراد فقیرتر و امکانات برای زندگی ساده نیز از بین می رود.
در حال حاضر برخی از افراد که خود را تئوریسین های نظام و اندیشه ورزان حکومت مذهبی قلمداد می کنند، طرح “مساوات” در حکومت اسلامی را مطرح می کنند و به دنبال آن شعار مبارزه با فساد را سر می دهند. شاید گفته شود این مساوات خواست همیشگی ملت بوده و اگر محقق شود و درپی آن با مفسدین برخورد شود، وضعیت کشور بهبود می یابد و قدری از بار مشکلات مردم کاسته خواهد شد.
اما واقعیت این است که این شعارها نوعی فرصت سازی و خرید زمان برای حکومت در جهت نجات از زیربار فشار مطالبات عمومی و اعتراضات احتمالی می باشد. حکومت بنا دارد با طرح مباحثی همچون “مساوات و مبارزه با تبعض و فساد”، به مردم القا کند که مسئولان کشور وبه ویژه رهبری و منصوبینش در صدد اجرای عدالت و مبارزه با مفسدین اقتصادی هستند. این دقیقاً مصداق زمان خریدن از سوی حکومت است، چرا که رژیم سعی می کند با افشای برخی از خرده فسادهایی که رقمشان برای ملت “نجومی” و برای خودشان “نقطه ای” است، اینطور نمایش تحول و اصلاح برپا کند تا بتواند خشم و نارضایتی عمومی را تا حدی کنترل کند.
وعاظ حکومتی وابسته به بیت رهبری بحث مواسات در حکومت اسلامی را مطرح کرده و اینطور القا می کنند که در حکومت ولایت مطلقه فقیه، اصل مواسات امری ضروری و غیرقابل اجتناب است. این درحالی است که اگر تنها بیست کیلومتر از مرکز پایتخت به حاشیه شهر حرکت کنید چیزی از مواسات و عدالت دیده نمی شود. زندگی مردم در کانکس و تک اتاق های بدون آب و گاز حاصل همین سیاست مواسات در جمهوری اسلامی است.
شدت تناقض این مواسات هرچه از پایتخت دورتر شوید بیشتر به چشم می آید. آنجا که به جنوب کشور و سیستان و بلوچستان می رسید، دیگر مواسات معنایی ندارد. گویا مردم این منطقه چندین دهه است که در بدویت زندگی می کنند و از رشد امکانات شهری و رفاه اجتماعی بی خبرند. برای مردم این مناطق همه چیز به داشتن آب و غذا محدود می شود. حرف از رفاه و خدمات بهداشتی و آموزش و امکانات اولیه زندگی بشری بی معناست! مردم آب خوردن ندارند و هنوز به سبک سقایی و برداشت آب از هوتک ها و برکه ها و رودخانه نیازخود را برطرف می کنند.
روزی نیست که در سیستان کودکی قربانی این بی آبی نشود. کودکان یا از مسمومیت آب جان خود را از دست می دهند و یا درهنگام آوردن آب از رودخانه غرق می شوند ویا دست و پای شان طعمه تمساح های گاندو می شود. تنها طی هفته گذشته سه کودک در منطقه جنوب چابهار هنگام آوردن آب از رودخانه غرق شدند، درحالی که رهبران حکومت ج. ا حرف از مواسات و عدالت می زنند.
لذا پر واضح است که طرح بحث هایی همچون “مواسات و مبارزه با فساد” مصداق طرح هایی است که نظام با دستاویز کردن آنها می خواهد برای خود روزنه تنفس بگشاید تا از موج و شدت اعتراضات قریب الوقوع بکاهد.
شاید این تزویر و ریاکاری ها بتواند برای مدتی رهبران و حکومتداران رژیم ایران را مصون بدارد اما به عینه می توان ادعا کرد که هرچه زمان بیشتری را صرف فساد و ظلم به ملت کنند، با برخورد شدیدتری از سوی ملت مواجه خواهند شد.
کیا حمیدی
*مقالات و دیدگاه های مندرج در سایت شورای مدیریت گذار نظر نویسندگان آن است. شورای مدیریت گذار دیدگاه ها و مواضع خود را از طریق اعلامیه ها و اسناد خود منتشر می کند.
