ترجمه مقاله تحقیقی ” رول بورخلر” در رابطه با اعتصابات کارگران حفاری در قرن نوزدهم
مطالعه در مورد ناآرامی های کارگری در قرن نوزدهم این را نشان می دهد که در خلال سال های ۱۸۱۷ تا ۱۸۶۹ ، ۱۰۲ اعتصاب ، ۴۴ نزاع در مراکز صنعتی و ۷۷ شورش رخ داده است. شورش های کارگران و فرودستان (در نتیجه گرسنگی ، درگیری های صنعتی و یا به دنبال اقدامات دقیق مانند افزایش مالیات از کنترل خارج می شدند) روی می داد و غالبا از کارگران کارخانجات ، پرولتاریای توده ای ، کارگران عادی و غیر ماهر و یا از بیکاران نشات می گرفت و کارگران با قرارداد های دائمی کمتر در چنین آشوبهایی شرکت می کردند، . اما در عین حال این کارگران دائمی اولین کسانی بودند که در دهه شصت قرن نوزدهم خود را در اتحادیه های کارگری سازمان دادند و اعتصاباتی را که توسط این اتحادیه های کارگری ترتیب داده شده بود،
اعتصابات سازمان یافته کارگران، مشخصاً از شورشهای توده ای شخصیت متفاوتی داشت. شورش ها بیشتر شبیه خشم های گاه به گاه بودند. که ادامه نمی یافتند و مقاومت شان به راحتی در مواجهه با دستگاه سرکوب حاکمان شکست می خورد .در دهه ۷۰ قرن نوزدهم اعتصاب کارگران ذغال سنگ نارس و کارگران سنگفرش امر معمولی بود که همه ساله رخ می داد (Leeuwarder Courant 12-6-1870)
به طور خلاصه ، این صورت مقاومت اقشار کارگری در قرن نوزدهم بود، اما آنچه مهم هست این واقعیت است که نمی توان در آن مقطع از مقوله ای به نام ” طبقه کارگر” صحبت کرد. به جز اعتراضات ، شورش ها و یا اعتصابات ،آنچه که به همین اندازه مهم هست و باید مورد مطالعه قرارگیرد، تفاوت بین لایه ها و گروه های طبقه کارگر در نگرش آنها نسبت به جامعه و کیفیت و اشکال مبارزه آنان و همچنین علت های بروز این اعتراضات است.
برای انجام این کار ، باید تنوع گروه های فردی ، شرایط زندگی و کار و مقاومت آنها شناخته شود. من سعی کرده ام این کار را با توجه به کارگران حفاری که در سراسر قرن نوزدم فعال ترین بخش کارگری بودند و نقش بسیار مهمی در مبارزه مردم هلند با آب دریا داشتند انجام دهم. و به همین خاطر ، وضعیت و نقش کارگران حفاری در پروژه عظیم احداث کانال دریای شمال ، که برای هلند به لحاظ اهمیت اقتصادی نقش بسیار مهمی داشت ، به عنوان مطالعه و تحقیق انتخاب کرده ام.
ساخت کانال دریای شمال (۱۸۶۵-۱۸۷۶) طی یک دوره آغاز صنعتی شدن در هلند انجام شد. به دلیل پیچیدگی فنی و هزینه اجرای پروژه ، توسط یک پیمانکار انگلیسی انجام شد. در آن زمان هیچ پیمانکاری هلندی به آن اندازه ثروتمند و کارآمد نبود که بتواند از عهده انجام این چنین پروژه بزرگی بر آید.
از سال ۱۸۵۰، ساخت کانال دریای شمال موضوع بحث های شدید سیاسی بوده است، سئوالات مهمی مطرح بود . آیا این کار باید مانند بیشتر این نوع کارهای زیرساختی توسط دولت انجام شود یا به صورت خصوصی؟ و چگونه و از چه محلی باید بودجه این پروژه تامین شود
کشاورزان ، ماهیگیران ، بازرگانان ، شوراهای شهرداری ، هیئت مدیره آب ، اتاق های بازرگانی ، شوراهای استانی ، مالکان کشتی ها ، دولت ها و پادشاه ، مهندسان ، سرمایه تجاری و مالی و صنعتی در آن زمان حاضر بودند و همه منافع خاص خود را داشتند، نهایتا پس از یک کشمکش طولانی امتیاز آن به یک شرکت خصوصی به نام Amsterdamsche Kanaal Maatschappij داده شد. البته پروژه یک اهمیت ملی داشت و همه بر سر اجرای آن متفق القول بودند و تأمین مالی بزرگترین مشکل بود. این کانال همچنان “یک موضوع داغ” بود که اختلافات سیاسی را از بین برد.
اعتصابات از تناقضات بین کار و سرمایه ناشی می شود
توسعه کارگران کانال سازی به عنوان یک گروه در درون طبقه کارگر، ارتباط تنگاتنگی با توسعه جنبش کارگری در هلند دارد. حرفه کارگران حفاری به عنوان عمده ترین کروه کارگری به دلیل موقعیت هلند و رابطه مسئله دار آن با آب بوجود آمد، و در اوج شکوفایی سرمایه داری تجاری ، کانال سازی نیز رونق گرفت و کار کارگران حفاری به یک کالای تجاری تبدیل شده بود. و در عصر توسعه سرمایه داری صنعتی و پیشرفت های سریع فن آوری که آن را همراهی می کرد، منجر به این شد که کارگران کانال سازی به عنوان گروه در درون طبقه کارگر خود را نمایان کنند.
کارگران،حفاری
کارگران حفاری یا جوانان حفار، نام محبوبی بود که برای کارگرانی که عموما با خاک و آب سر و کار داشتند و شامل دسته های مانند : حفاران کانال ، احیاکننده های زمین ، کارگران راه آهن، راه سازان و اول از همه کارگران سد سازی ( سد های خاکی ) و کارگران سنگفرش تشکیل می شدند و عموما از مبارزه مردم هلند علیه دریا ناشی شده بودند .
در ابتدا (+ ۱۰۰۰ بعد از میلاد) فقط کشاورزان بودند که سعی کردند از قطعه زمین خود با استفاده از یک گودالدر برابر سیل محافظت کنند. با این وجود ، طی قرن ها، گروه متمایزی از افراد توسعه یافتند که عمدتا در بیشتر سال به کارهای زمینی مشغول بودند.
کارگران حفاری از گروه های دوازده تا بیست مرد از هم روستایی ها ، همسایگان ، هم محله ای تشکیل می شدند و از کاری به کار دیگر نقل مکان می کردند. آنها همیشه یک سخنگو برای خود انتخاب میکردند که با پیمانکار در مورد دستمزد و شرایط کار مذاکره کند. کار آنها شامل حفاری و جابجایی خاک بود. یکی با بیل خاک را در چرخ دستی ( فرقون ) می ریخت، آن دیگری آن را روی تخته های باریک حمل می کرد و به دلیل رطوبی بودن و باطلاقی بودن زمین آن را تحویل سومی می داد… ، تا نهایتا خاک در مکان مورد نظر تخلیه شود. اصولا کار بسیار سختی بود و کارگران مجبور بودند روزانه 15 الی 16 ساعت کار کنند. غالبا حوضچه ها و گودال ها با عمق و با قطر و مسافتی که خاک آن باید حمل می شد محاسبه می شد و برخی از گودال ها و حوضچه ها هفته ها زمان می برد، به دلیل اینکه آنان برای حیات روزانه شان به پول احتیاج داشتند، غالبا هفته ای پیش پرداخت می گرفتند. و پول را به تساوی بین گروه تقسیم می کردند. نیروهای کم سن و سال که کارهای خرده و ریز انجام می دادند دستمزد کمتری می گرفتند. ابزار کار مانند بیل و غیره متعلق به کارگران بود.
اتاق جلوی کلبه به عنوان یک اتاق نشیمن و همچنین اطاق خواب برای رئیس چاه و خانواده اش در نظر گرفته می شد و بقیه کارگران در عقب کلبه به شکل جمعی و فشرده در کنار هم می خوابیدند. در سال ۱۸۹۰ در صفحات ۵۳۵ -۵۳۶ یک شرح مفصلی از این وضعیت هست. و اینکه ۲۱ متر مربع زمین را ۱۴ کارگرحفاری همراه با موشها و سایر حیوانات مزاحم باید بین خود تقسیم می کردند تقسیم می کردند.
ادامه دارد ….
بخش اول: چرا نیازمند یک جنبش سندیکایی هستیم؟
ترجمه مجید ناصری عضو کارگروه کارگران، مزدبگیران و فرودستان شورای مدیریت گذار
