آخوندیسم در ایران باد کاشت، آیا طوفان درو خواهد کرد؟

تریبون آزاد شورا مدیریت گذار

باید منتظر ماند و دید که روند جنبش اجتماعی آیا دیدگاه « نه می بخشیم و نه فراموش می کنیم» را عمده خواهد کرد؟

رضا شیرازی، عضو کارگروه کارگران، مزدبگیران و فرودستان شورای مدیریت گذار

قبل از شروع بحث اجازه دهید که در آغاز اشاره کنم که امر اعدام، عریان ترین شکل خشونت دولتی ست و برای از میان برداشتن آن سالهای دور و دیر کوشش فراوانی بعمل آمده است که تا کارزار لغو گام به گام اعدام ( لگام) به برگ و بار نشست تا جائیکه شخصیت های موثری همچون بابک احمدی، جعفر پناهی، علی‌رضا جباری، فریبرز رئیس‌دانا، نسرین ستوده، اصغر فرهادی، نرگس محمدی، اسماعیل مفتی‌زاده، محمد ملکی، محمد نوری‌زاد. هر یک به سهم خویش در لغو مجازات اعدام تلاش و کوشش کرده و می کنند.

گام های ماندگار مخالفت علنی و مدنی با مجازات اعدام در هنگامی بیش از پیش گسترش یافت که حکومت آخوندی اعدام مخالفین سیاسی، دستگیر شدگان خیزش دی ماه نود و شش و مرداد نود و هفت و قیام آبان ماه نود و هشت را در دستور کار خویش قرار داده و ناگفته پیداست که در طی چند دهه گذشته اعدام فعالین اقلیت های دینی و قومی، اعدام نوکیشان مسیحی و اقلیت بهائی، را همه وجدان های بیدار به خوبی می دانند.

حکومت آخوندی در ظاهر امر هر چند توانست نهاد لغو گام به گام مجازات اعدام ( لگام ) را از بین برد و هر یک از فعالین آن را تار و مار نماید، اما هم اکنون شاهدیم فعالین حقوق بشر مخالفت با مجازات اعدام را به یکی از مطالبات اقشار آگاه جامعه مبدل نمایند و هم اینک که حکم اعدام برخی از معترضین نود و هفت را صادر کرده اند، می بینیم که مخالفت با مجازات اعدام گسترده تر شده است و حکومت آخوندی تنها یک راه پیش پا دارد و آن عقب نشینی از این راه کار ضدانسانی ست.

پرسش اصلی این است که مخالفت با مجازات اعدام تا چه اندازه در ایران ریشه دار شده است؟ و آیا ممکن است که شعار لغو اعدام یکی از شعارهای اصلی جنبش اجتماعی شود یا خیر؟

در چشم انداز لغو مجازات اعدام آیا دیدگاه «می بخشیم اما هرگز فراموش نخواهیم کرد» می تواند در عمومی شدن آن موثر گردد؟ طوریکه بعد از جمهوری اسلامی جامعه ایران دیگر شاهد مجازات اعدام نباشد.

باید منتظر ماند و دید که روند جنبش اجتماعی آیا دیدگاه « نه می بخشیم و نه فراموش می کنیم» را عمده خواهد کرد؟ پرسش کلان این است که براستی راهبرد خشونت پرهیزی مبارزات کارگران، معلمان، زنان، پرستاران و دانشجویان و … در نهایت خواهد توانست خشونت دولتی که نماد اصلی آن مجازات اعدام است را مهار کند؟ یا خیر، ممکن است برای به زانو درآوردن خشونت دولتی در اوج جنبش اعتراضی و اجتماعی که با قیام عمومی و اعتصابات سراسری همراه خواهد شد، آخوندکشی مجاز تلفی خواهد شد؟

*مقالات و دیدگاه های مندرج در سایت شورای مدیریت گذار نظر نویسندگان آن است. شورای مدیریت گذار دیدگاه ها و مواضع خود را از طریق اعلامیه ها و اسناد خود منتشر می کند.

 

«مقالات و دیدگاه های مندرج در سایت شورای مدیریت گذار نظر نویسندگان آن است. شورای مدیریت گذار دیدگاه ها و مواضع خود را از طریق اعلامیه ها و اسناد خود منتشر می کند.»