در چنین شرایطی دلیل احساس ناامنی تهرانی ها و ایرانی ها در واقع حاکمیت و مدیریت غیر مسئول و ناکارآمد مقامات جمهوری اسلامی است.
محسن هاشمی، رییس شورای شهر تهران در مراسم روز آتش‌نشان با اشاره به آتش‌سوزی‌ها و سوانح مشابه در پایتخت، گفته است: «تهرانی‌ها احساس ناامنی می‌کنند». وی بیان داشت: «فضایی که پس از سانحه پلاسکو و همچنین کلینیک سینا در شهر تهران ایجاد شده است، بر احساس ناایمنی شهروندان دامن زده است.»
علاوه بر آتش سوزی های اشاره شده، وجود مناطق نظامی و حساس در اطراف و یا داخل شهر تهران بزرگ یکی از جمله خطرات بالقوه آتش سوزی ها است. برای نمونه در جمعه ۲۷ تیر ۱۳۹۹ یک منطقه نظامی در گرمدره (غرب تهران) دچار یک آتش‌سوزی وسیع به وسعت حدود ۲۲ هزار متر مربع شد. پیش از آن نیز آتش سوزی وسیع دیگری در پارچین در جنوب شرق تهران به تاریخ ششم تیر ۱۳۹۹ اتفاق افتاده بود.
تهران بدلیل مرکزیت از مشکلات عدیده ای همچون ترافیک، آلودگی هوا، مشکلات زیست محیطی، آسیب های اجتماعی، بافت فرسوده، حاشیه نشینی و … رنج می برد. تهران امروز با جمعیتی تقریباً بیش از ده میلیون نفر متمرکز در مراکز و مجتمع های ساختمانی و محلات قدیمی و به دلیل عدم کنترل دقیق توسط ادارات تابعه شهرداری، امروزه به مرحله انفجار اجتماعی نزدیک شده است. بر اساس آمار، تهران جزو پنجاه شهر پرجمعیت دنیا است که در هر کیلومتر مربع آن بیش از ۱۱۶۵۰ نفر زندگی می کنند در حالی که پنج هزار هکتار از بافت مسکونی آن فرسوده است و بیش از سیزده گسل حیات ساکنان آنها را تهدید می کند که سه گسل آن به تنهایی پتانسیل ایجاد زلزله با قدرت بیش از هفت ریشتر را دارد. علاوه بر خطر زلزله، خطر آلودگی های زیست محیطی را مانند بوی بد تهران و آلودگی هوا، وجود حیوانات موذی و… را فراموش نکرده ایم. تهران به دلیل این مشکلات عدیده، مانند بیمار محتضری است که به حال خود رها شده و آخرین نفسهایش را می کشد.
در مقابل همه این مشکلات و تهدیدات جدی در تهران، مفهومی به نام مدیریت شهری معنایی ندارد. سیاست های ناکارآمد، شهرداران فاسد و اختلاس گر، عدم قانونمندی و پایبندی به همان قوانین نیم بند شهری باعث معضلات جدی متعددی است که تهران را به سمت نابودی می کشاند. در عوض آنچه که برای نظام مهم و نگرانی آور است احتمال خیزش های گسترده مردمی در تهران می باشد و تنها برنامه جدی حکومت در رابطه با تهران آمادگی مقابله با این خیزش ها و سرمایه گذاری روی تشکیل نهادهای انتظامی و امنیتی در مناطق مختلف پایتخت است. حتی طرح انتقال پایتخت به شهری دیگر نیز نه به خاطر حل معضلات ساختاری تهران بلکه نگرانی از تمرکز نیروی انفجاری خشم مردم در این شهر می باشد.
محسن هاشمی در همان مراسم نیز به این موضوع اشاره کرد که «مدیران شهرداری با بیانیه، تکذیب و اقدامات کلیشه ای در برابر حوادث برخورد نکنند» و با این ترتیب مسئولیت را به دوش مدیران شهرداری های منطقه ای می اندازد. روشی که در جمهوری اسلامی سابقه طولانی دارد که مشکلات را به گردن یکدیگر (و یا دشمن) می اندازند و هیچ کس مسئولیت هیچ حادثه ای را به عهده نمی گیرد. در چنین شرایطی دلیل احساس ناامنی تهرانی ها و ایرانی ها در واقع حاکمیت و مدیریت غیر مسئول و ناکارآمد مقامات جمهوری اسلامی است.
