آرش آذرخش-
۷ آبان ۹۸
اگر استراتژی شورای مدیریت دوران گذار ، گذار از رژیم استبدادی ، ظالمانه و ایدئولوژیک حاکم به سمت یک نظام دموکراتیک، عدالت خواهانه و غیر ایدئولوژیک هست، باید پر کردن خلاء فوق یعنی ایجاد همبستگی مابین مبارزات مطالبه محور با مبارزات گذار محور را به مثابه یک خط مشی سیاسی در دستور کار خویش قرار دهد.
برای عملی کردن این وظیفه خطیر ، لازم هست که شورا از یکسو با پدیده ای بنام قیم مآبی و تصمیم گیری برای مردم از فراز سر مردم و از سوی دیگر کسب فدرت سیاسی بدون دخالت توده های سازمان یافته و خودآگاه که در مرحله کنونی جامعه ما عمدتا در نهادهای مدنی و تشکل های مستقل توده ای و خود بنیاد ، کارگری ، زنان، معلمان ، دانشجویی ، اتنیکی و دیگر اصناف و گروه های حقوق بشری و حقوق شهروندی و … تجلی یافته است، کاملا مرزبندی کند.
اگر شورای گذار نتواند این مسیر را هموار کند و اگر بخواهد وظایف آلترناتیوی خویش را بدون دخالت و مشارکت جامعه مدنی و تشکل های مردمی به نمایش بگذارد و صرفا به اتحاد با نیرو ها ، افراد سیاسی و شخصیتها از بالا، تکیه کند، به هیچ وجه نمی تواند ما بین شعارهای مطالبه محور توده ها با شعار های گذار محور پیشگامان و الیت سیاسی پیوند ایجاد کند.
اگر این امر بسیار مهم و خطیر صوررت نگیرد، نتیجه آن خواهد شد که عملا ما بین مبارزات مطالبه محور با مبارزات گذار محور هیچ گونه پیوندی ایجاد نشود و هر کدام راه بی فرجام خویش را طی کنند.
