جامعه ما در کش و قوس خیزش آبان ماه نشان داد که امکان پیوستن و همراهی لایه ها و اقشار گوناگون به اعتراضات خیابانی ممکن است.
رضا شیرازی
یکم – جمهوری اسلامی در پرتو خیزش آبان ماه به روشنی پی برد که هر آن در معرض سقوط است. لذا برای حفظ موجودیت اش، کشتار را در پیش گرفت و آموخت از این طریق قادر است خیزش همگانی ملت را سرکوب کند. حال باید پرسید که جامعه جنبشی ما در مقابل این تاکتیک ویرانگر دشمن ملک و ملت بدنبال چه راه حلی باید باشد؟
خیزش تاریخ ساز آبان، پروسه یک دست شدن حاکمیت را سرعت بخشید. مجلس تماما ساقط و بی معنی شد. بطوریکه برخی از نمایندگان استعفاء داده و موج ریزش شتاب گرفته است. چرا که بود و نبود سه قوه در روند موجودیت جمهوری اسلامی منوط به سیاست بیت رهبری، نظر خامنه ای و گرایش سپاه است و بس.
دوم – خیزش آبان ماه به همه مخالفین جمهوری اسلامی هم در داخل کشور هم در خارج از کشور به خوبی نشان داد که جمهوری اسلامی به راحتی تن به سقوط نخواهد داد. بویژه با قطع اینترنت مسجل شد که روند جنبش اجتماعی و سیاسی ایران نیازمند سازماندهی واقعی در ملاء اجتماعی است، نه سرمایه گذاری و تاکید مطلق به دنیای مجازی. بعلاوه روشن شد که پروسه وحدت و یکپارچگی نیروهای مخالف سیاسی باید تسریع و تعمیق یابد و با شتاب بیشتری برای ایجاد کنگره ملی گام برداشت تا در حوزه جنبش سیاسی امید و امیدواری ریشه‌دارتر شود تا به حدی که چشم انداز و بدیل جمهوری اسلامی کاملا معلوم و روشن گردد.
سوم – جامعه ما در کش و قوس خیزش آبان ماه، نشان داد که امکان پیوستن و همراهی لایه ها و اقشار گوناگون به اعتراضات خیابانی ممکن و این مهم نشانگر آن است که لایه های پایین طبقه متوسط به یاری توده های تهیدست خواهند شتافت و در گام های بعدی ما شاهد همبستگی بیشتری از لایه های متوسط با جنبش اعتراضی و اجتماعی ایران خواهیم بود.
با اعتصابات، تحصن های سراسری و تسخیر خیابان و راه بندان و در نهایت با خلع سلاح مراکز نظامی جمهوری اسلامی توازن قوا را تماما به نفع جامعه کرد. در این مسیر شاید سرسختی حکومت، جامعه ما را مجاب نماید که به دفاع برخیزد و شاید هم جمهوری اسلامی مجبور گردد تماما عقب نشینی کند که در این عقب نشینی نقش بدنه نظامی در پیوستن به صف ملت ستمدیده ایران، امر کلیدی ست.
